kostir og gallar

Enda þótt þetta sé náttla hið hryggilegasta mál í hvívetna getum við þó glaðist yfir mörgu.  

T.d. því að fólk skuli ennþá geta haft skoðanir á myndlist.  Hallgrímur sem var lengst af góðvinur útrásarinnar en snéri við í hruninu eins og svo margir, hefur í verkinu upp ákall til list(ó)vinanna: ´can I be with you?´  Og þegar einhver aktívisti meðal þeirra svarar kalli listarinnar gæti mörgum þótt tilefni til að gleðjast.  Eins og yfir kollega Hallgríms í kassanum.  Síðan geta listfræðingar og hagfræðingar velt vöngum yfir hvað þetta svar þýði á listgagnrýninn máta.  Sýnist sjálfsagt sitt hverjum.

Nú er Hallgrímur þar að auki kominn í hóp ofurlistamanna á borð við kanónur eins og van Gogh og Rembrant sem eiga það á CV-inu sínu að verk þeirra hafi orðið fyrir árásum og eyðileggingum.  Þetta eykur vafalítið verðgildi þeirra verka sem Hallgrímur á óseld og safnarar vilja nú ólmir bæta í söfnin sín.

Síðan má ekki gleyma því að við sérhvert listaverk sem skilur eftir skarð, koma tryggingarnar inn með ákv. upphæð sem má fjárfesta í að nýju.  E.t.v. ættu listaspírur því að setja það á oddinn (helst í fornáminu) að skemma allavega eitt verk á önn eftir einhvern lengra kominn (verðandi) kollega sinn.

Kannski var þetta bara hið besta mál þegar upp er staðið …?

Því raunar eru málverk ekkert annað en litir misvel fyrirkomið á strigapjötlu.

Listaverk í HÍ eyðilagt með hnífi